"Unorthodox. Jak porzuciłam świat ortodoksyjnych Żydów" - o książce

Serial Unorthodox odkryliśmy - jak pewnie większość - w czasach pandemii, pracy zdalnej i kilometrowych kolejek do Biedronki. Dla mnie osobiście filmy/seriale/książki o tej tematyce są zawsze ciekawe w jakiś szczególny sposób. Od zawsze interesowałam się tematem drugiej wojny światowej, na tyle mocno, że zarówno licencjat, jak i pracę magisterską pisałam właśnie na podstawie literatury żydowskiej. Sam zwiastun serialu Unorthodox oglądałam z zapartym tchem, ciekawa, jak potoczą się losy głównej bohaterki. Serial zaczęłam oglądać sama - narzeczony postanowił spędzać czas ambitniej, jednak w sumie kątem oka zaglądał do mojego laptopa tak często, że zupełnie zrezygnował z poszerzania swojej wiedzy z zakresu finansów na rzecz netfliksowego serialu ;) 

Dla zainteresowanych wrzucam zwiastun:

Serial obejrzeliśmy dość szybko (jak zawsze 😂). A od momentu kiedy skończyliśmy, myślałam tylko o tym, że koniecznie muszę przeczytać książkę, na której wzorowana była jego fabuła.

 

Udało mi się dostać ją w wersji elektronicznej, dzięki czemu mogłam spokojnie czytać, jadąc pociągiem, czy wylegując się na plaży 😊

Czerwcowe migawki

Czerwiec minął niepostrzeżenie, a lipiec zaczął się dość nerwowo. Mało było czasu na cieszenie się chwilą czy drobne przyjemności. Na szczęście czarne chmury rozgonione i znów można oddychać pełną piersią :) 

Czerwiec rozpoczęliśmy weekendem w Toruniu 😊

 

Piękna architektura <3 

Było pysznie 😍

Dlaczego zrezygnowałam z pracy w szkole? 5 powodów

Od kiedy pamiętam lubiłam chodzić do szkoły, we wrześniu napawałam się zapachem nowych zeszytów, książek, długopisów i kredek. Nauczycieli (w większości) traktowałam z szacunkiem, co więcej - na każdym etapie edukacji miałam ulubioną nauczycielkę, niektóre inspirowały mnie na tyle, że w myślach wyobrażałam sobie, jakby to było, gdybym w przyszłości była właśnie taka sama jak one. Moją największą inspiracją były dwie nauczycielki polskiego - jedna z podstawówki, druga z liceum. Obie to niezwykle charyzmatyczne, interesujące i kreatywne pasjonatki, które zarażały swoją miłością do literatury, sztuki, gramatyki.

Zaraziły i mnie 😂

Decyzja była prosta - po maturze zdecydowałam się iść na polonistykę, skończyłam dwie specjalizacje (nauczycielską i logopedyczną). Studia - wbrew pozorom - były naprawdę wymagające - mnóstwo zajęć dla prawdziwych pasjonatów (lektoraty języka górnołużyckiego, Wiedza o historycznym rozwoju polszczyzny, Teorie językoznawcze, Dialektologia i etnolingwistyka itp., itd.) Większość egzaminów była przeprowadzana w formie ustnej, zawsze obowiązywały maksymalnie długie listy lektur do opanowania, oprócz tego tradycyjne prace pisemne, semestralne itp. Nie będę tylko narzekać - dzięki tym studiom odkryłam wielu genialnych pisarzy. Nauczyłam się myśleć o sztuce nieszablonowo, być otwartym na inność. Potrafię też ekspresowo czytać książki i nigdy wcześniej nie potrafiłam wypijać dziennie tyle kawy, co wtedy 😂

Pracę w zawodzie udało mi się zdobyć w trakcie ostatniego roku. Dzień podpisania umowy uważałam wtedy za jeden z najszczęśliwszych w życiu - oto spełniło się jedno z moich największych marzeń z dzieciństwa - będę uczyła dzieci języka polskiego. Byłam tak naiwna i przekonana, że wszystko będzie wyglądało tak, jak w moich wyobrażeniach, że omal nie popłakałam się wtedy ze szczęścia 😂

Pracowałam w tym samym miejscu 1,5 roku - byłam wychowawcą i nauczycielem, a szkolna rzeczywistość od razu okazała się zupełnie inna od tej pokazanej na studiach, czy nawet praktykach. 

A zatem dlaczego zrezygnowałam z pracy w szkole?

1. Największą władzę w szkole ma nie dyrektor, wicedyrektor czy twój opiekun stażu, ale rodzice - to oni w obecnych czasach mają najwięcej do powiedzenia. Oczywiście najczęściej w stosunku do swoich dzieci są całkowicie bezkrytyczni. Moim największym hitem była wiadomość od jednej mamy po wpisaniu uwagi za jedzenie na lekcji - "A co jadła? Może była głodna?" SERIO

Migawki majowe

Zdjęciowe podsumowanie maja, które pojawia się dopiero w drugiej połowie czerwca 😹😹 Kiedy minął ten czas? Jak zwykle sporo się działo - oprócz dwóch wyjazdów i pracy staraliśmy się też spędzać aktywnie wolny czas w Poznaniu. Odmroziliśmy nasze relacje towarzyskie 😎 A dla mnie pod względem aktywności fizycznej (joga 💘💘) i zdrowego odżywiania był to najlepszy miesiąc w roku 😀.

Majówkę spędziliśmy w moim rodzinnym Kołobrzegu. Jesteśmy wdzięczni za pogodę 🙏

Moje największe odkrycie kwarantanny - joga

Jest wiele możliwości podziału ludzi - na skowronki i nocnych marków, pesymistów i optymistów, kawoszy i herbaciarzy, łasuchów i fanów słonych przekąsek, na sportowców i kanapowców unikających jak ognia aktywności fizycznej. Ja sama potrafię i wstawać wcześnie, i kłaść się spać późno, czasem myślę pozytywnie, a czasami jestem do czegoś nastawiona od początku tak negatywnie, że nic nie jest w stanie tego zmienić, lubię kawę i herbatę, a najtrwalszy nawyk to coś słodkiego po wytrawnym obiedzie. Za to jedna rzecz zawsze wydawała mi się niezmienna - awersja do sportu wszelkiej maści. Już od podstawówki moim najbardziej znienawidzonym przedmiotem był właśnie WF. Odwołanie lekcji przez nauczyciela albo zwolnienie od mamy było jednym z moich największych marzeń. Później zaczęłam wyciągać zwolnienia od lekarza rodzinnego, byleby tylko nie musieć ćwiczyć. 

Każdy przecież początek to tylko ciąg dalszy

"Każdy przecież początek
to tylko ciąg dalszy,
a księga zdarzeń
zawsze otwarta w połowie"


W. Szymborska
Serce zaczyna bić mi szybciej, a krew wartko pulsuje w żyłach. Czuję podniecenie z tego faktu, że wygrałam ze swoim największym wrogiem - prokastrynacją i choć od kilku (lat!!!) obiecywałam sobie powrót do pisania, wyrażania siebie w sieci, to zawsze znajdowałam mniejsze lub większe przeszkody. Sama byłam autorką większości z nich. Bardzo wiele zmieniło się w moim życiu oraz we mnie samej na przestrzeni tych kilku lat. Pod wieloma aspektami jestem zupełnie innym człowiekiem, choć i bywają takie sprawy, które pozostały mimo wszystko niezmienne - wysoka wrażliwość, zamiłowanie do natury, gotowania, pieczenia, czytania, świadomego życia. Tak naprawdę nie mam żadnej wizji tego, jak będzie wyglądało to miejsce w przyszłości. Ufam swojej intuicji i chcę szczerze pisać o tym, co mnie interesuje, co jest ważne i ciekawe.

Obecnie - dzięki wielu poczynionym zmianom, ale i wspaniałym odkryciom (joga to jest to!) jestem mentalnie taką osobą, jaką zawsze chciałam być. Warto mieć marzenia i walczyć o ich spełnienie mimo wszystko! Choćby Ci się wydawało, że to nie ma sensu, że każdy może coś osiągnąć, zdobyć, tylko nie ty. Bardzo często, nawet pisząc tego bloga, żyłam w takim właśnie przeświadczeniu. Nigdy się nie poddawajcie! I naprawdę jeśli już coś trzeba robić - to słuchajcie swojego serca, tak, wiem, banał największy z możliwych, ale i najprawdziwsza prawda. Czasem człowiek za bardzo kombinuje, za szybko czegoś chce, pragnie "przechytrzyć system", wygrać z kimś albo z czymś, nie zastanawiając się w ogóle, czy ta wygrana jest mu do czegokolwiek potrzebna, czy żyje takim życiem, jakim chciał żyć, czy to, co robi ma w ogóle sens, czy to lubi...


Rok 2019 był dla mnie niezwykle łaskawy, pełen wspaniałych momentów, wielu zmian, wspaniałych podróży. Rok 2020 to póki co jego kontrast - zaczęło się od złamania ręki przez narzeczonego, następnie kompletnie nieplanowany, przymusowy wręcz remont mieszkania, który pochłonął sporo naszych oszczędności, jeszcze więcej czasu i emocji. Następnie problemy rodzinne, wyjazd do Paryża, z którego ledwo udało się wrócić - nasz samolot został w ostatniej chwili odwołany; następnie koronawirus i kolejny odwołany - tym razem przez nas - wyjazd na Maltę, problemy w pracy. Mimo wszystko nigdy nie byłam spokojniejsza, bardziej świadoma siebie, swoich potrzeb. Nigdy w życiu nie potrafiłam tak bardzo doceniać małych chwil, drobnych radości dnia codziennego jak teraz. Czasem naprawdę warto zatrzymać się chwilę dłużej, żeby wiedzieć, w którą stronę pójść dalej.

Jak na krótki wstęp, mamy już całkiem dużo tekstu - wystarczy :)

Dołączam kilka zdjęciowych migawek z ostatnich dni ;) 

Nie ma to jak pięciogodzinny spacer po Wielkopolskim Parku Narodowym - nowa miłość <3 

Warto przeczytać: Życie na pełnej petardzie

Baaaardzo długa nieobecność sponsorowana... po prostu życiem. I przez owo znów tu sprowadzona za pomocą niewyczerpowalnego magnetyzmu wirtualnego świata. 
No to tak gwoli niezbyt jasnego, którego właściwie miało nie być, ale jednak jest. 

Cześć i czołem :) Fajnie znów tu być! 

Ludzie mają różne zwyczaje. Jednym z moich jest kupowanie długo wyczekiwanych, interesująco zapowiadających się książek. Oczywiście nie w pierwszym lepszym momencie. Do tego akurat procederu przydaje się odrobina masochizmu. Człowiek słyszy o jakiejś książce, coś gdzieś podczyta, coś dotknie osobiście, weźmie do rąk, obejrzy... i wpadnie jak śliwka w kompot. Ale nie ma, nie, nie, nie, ewakuuje się ze sklepu, romantycznie spoglądając za siebie tak ze trzy razy. Trzy razy to zawsze w sam raz. Wraca do domu, zapomina o kolacji i marzy o czytaniu, pochłanianiu zdania za zdaniem, wyrazu za wyrazem, topieniu się w słowach, epice sów i aforyzmach jeża. Jeszcze tylko ten jeden egzamin, ten jeden jedyny i cię kupię i nie ma to tamto, wsiądę do pociągu i przeczytam od razu w całości - mamrocze moje sesyjnie przeciążone mózgowie i zawsze po hiper-super-extra-trudnym egzaminie prowadzi mnie wprost w otchłań czytaczy, potocznie zwaną księgarnią.